چه بايد كرد؟ 
پرسشى كه در حال حاضر ذهن هر ايرانى ازاديخواه را به خودش مشغول داشته است. در اين اوضاع كنونى فقر و بى كارى از يك طرف، باند بازى هاى اخوندهاى حاكم از طرفى ديگر و نبود يك الترناتيو مردمى، مردم گرا و مردم پسند ، مجموعه اى از عواملى را ساخته اند كه هر روز ايران ما را به عقب تر و قهقرايى خوفناك سوق ميدهند. از تمام اين عوامل مهمتر وجود يك جايگزين براى ايجاد تغييرات بنيادين است. قوى ترين عاملى كه به بقاء رژيمى با اين ابعاد خرابى و ويرانى كه هر يك از انها در يك سيستم  سالم در كوتاه ترين زمان باعث تغييرات بنيادين ميشوند ولى در ايران ما قريب ٤٠ سال است كه اين تحول و تغيير به تأخير افتاده است! چرا ميهن ما از اين نعمت تغيير بى بهره مانده است؟ تا انجا كه پيش زمينه هاى لازم براى ايجاد تغيير هستند، ما كم نداريم. ٦٠٪ جمعيت ما جوان و تحصيل كرده ميباشند. عاملى كه براى كشورهاى پيشرفته بزرگترين سرمايه محسوب ميشود، جمعيت جوان. وجود منابع فرهنگى قوى كه داراى قدمتى ٧٠٠٠ ساله ميباشند. وجود مردمى فداكار و اماده براى پرداخت بهاى ازادى ( سال ١٣٨٨ گواه اين فداكارى ست. پس چرا جامعه ما در اين چهار دهه در سياه ترين و تباه ترين نقطه تاريخ خودش گير كرده است؟ 

وقتى به اوضاع نگاه ميكنيم، غبار ضخيمى از سرخوردگيهاى را بر چهره مردم ميبينيم. ديروز با مادر ٦٢ ساله حرف ميزدم واز پرسيدم كه چى باعث شده كه اين اخوندا هنوز كه هنوزه بر سر قدرت بمانند؟ شما ارزويت چيست؟ ايا فكر ميكنى كه اين اخوندا بايد بمانند؟ ميگفت: ارزوى قلبيم اينه كه اينا هر چه زودتر گورشان را گم كنند و برن. ديگه خسته شديم از اين همه غم و بد بختى. ولى من هم مثل بقيه ماردها فكر ميكنم كه براى چى و براى كى بچه من بره تووى خيابون و براش اتفاقى بى افته  و اونوقت يه عده بيان دوباره شروع كنند به اذيت ما! در قلب اين حرف مادر ٦٢ ساله چه چيزى نهفته است؟ اينكه نخست براى چه چيزى برن تووى خيابونها، يعنى اينكه جايگزين اين اوضاع چيست؟  در واقع نخستين ترين پرسش اين است "جايگزين" اين اوضاع چه چيزى ست وأين كه ايا ارزش انرا دارد كه ادم برايش بريزد تووى خيابونها؟ اينكه ما چه نميخواهيم تقريبن براى همهء نسلهاى حاضر روشن است. ولى اين پرسش كه "چه ميخواهيم" پرسشى ست ميتواند موترو محركه تغييرات بنيادين بعدى باشد.